Rozdział XLVII - "Umiera!"

Wolno powlókł się do swojego pokoju i bezwładnie opadł na łóżko. Po kilku nieprzespanych nocach był bardzo zmęczony. Szybko zapadł w sen.

„-Gdzie… Gdzie ja jestem?

-Witaj, Shun.

-Kim jesteś?

-Amanda mnie nie przedstawiła?

-Loan… Czego chcesz?- nie wiedział, skąd to imię pojawiło się w jego głowie, ale wiedział, że odgadł prawidłowo.

-Widzę, że wiesz jak mnie nazywają. Spostrzegawczy jesteś. Chcę żebyś przestał pomagać.

-Nigdy tego nie zrobię!

-Wtedy musisz się z tym liczyć, że nie będę cię oszczędzać.

-Zabij mnie, ale nie ją.

-Czy ja dałem ci możliwość wyboru? Nie. Więc siedź cicho. Decyzję o tym, kto zostanie przy życiu zostaw mnie. Teraz wynocha, zdenerwowałeś mnie.”

-Aaaa!- zbudził się z krzykiem- Amanda!

Szybko pobiegł do jej pokoju. Leżała wpatrując się w jakiś punkt.

-Amanda? Amanda!

Zero reakcji. Jakby ktoś wyssał z niej duszę. Mikstura przestała działać.

Umiera!

***

Wiem, nawaliłam. Trzy tygodnie mnie nie było. Czasem mi się nie chciało, potem nie miałam czasu, dostępu do komputera... Ale jestem i wstawiam kilka rozdziałów.