Rozdział LII - Urodziny

Obudziła się. Nagle coś sobie przypomniała:

-Tak! To dziś!

-Właśnie, to dziś!- powtórzył- wszystkiego najlepszego!

I wniósł ogromny tort czekoladowy.

-Mmmm… Mój ulubiony. Dziękuję Shun.

-A my? My też mamy dla ciebie prezent!

-Shun, drętwiaku, posuń się!

 -Cześć Keith…- powiedział znudzonym głosem.

-Siema Am! Happy birthday czy coś. Nieważne. Mamy prezent! Zaraz Gus go przyniesie.

W tym momencie wpadł dyszący Gus. W rękach trzymał ogromnego pluszaka-słonia.

-Słoń?- spytała Amanda.

-Mówiłam, żeby kupili co innego, ale uparli się, że kupią tego pluszaka.

-Jest… śliczny! Dziękuję!

-Haa! I co, Runo? Mówiłem, że będzie idealny!

-Zamknąć się! Teraz moja kolej! Proszę, to dla ciebie.

W środku znajdował się kuferek z kosmetykami i lakierami do paznokci w prawie wszystkich kolorach.

-Ojej, Runo… Bardzo dziękuję. To super prezent!

-To jak? Świętujemy?- zapytał Gus.

-Tak, poczekajcie, tylko się ubiorę.

Po pięciu minutach zeszła na dół. Miała na sobie szorty i biały top, a do tego założyła japonki.

-Teraz możemy urządzić imprezę! Wszyscy tańczą!- zakomenderował Keith i włączył radio. Właśnie leciało „If I had you” Adama Lamberta.

-Am, zatańczysz?- i nie czkając na odpowiedź zaczął tańczyć. Po chwili przyłączyli się prawie wszyscy. Tylko Shun stał w kącie obserwując wszystko. Nagle wszystko pojaśniało, a czas zwolnił. Pojawiła się biała, zamazana postać.

-Witaj Amando.

-Amis?

-Nie, to nie Amis. Jestem władcą Królestwa. Przyszedłem, żeby złożyć ci najserdeczniejsze życzenia.

-Dziękuję bardzo.

Król uśmiechnął się i znikł. 

-Wow... to było niezłe- Keith jako pierwszy się odezwał- ale teraz tańczymy!

Wieczorem, gdy przyjaciele już wyszli, Shun delikatnie zapukał do drzwi pokoju dziewczyny.

-Mogę wejść? 

-Jasne.

-Ten dzień tak szybko zleciał, a ja nie zdążyłem dać ci prezentu. Proszę, to dla ciebie.

Otworzyła paczuszkę. W środku był piękny naszyjnik.

-Shun, to naprawdę dla mnie? Dziękuję!- rzuciła mu się na szyję.

Resztę wieczoru spędzili oglądając komedie.

***

Przepraszam! Przepraszam za tak długą przerwę (niezamierzoną). Wiecie... koniec roku, brak czasu (chęci czasem też), a w dodatku trochę mi się posypało w życiu. Ale teraz jestem i mam zamiar skończyć w końcu dodawanie pierwszego tomu, żeby zabrać się za drugi, który też już kończę, a później trzeci, który już mam w głowie.