Delikatnie usiadłem na łóżku. Pogłaskałem
jej miękkie włosy. Uśmiechnęła się przez sen. Cicho wyszedłem z pokoju.
Usiadłem na swoim łóżku, a raczej położyłem się. Dlaczego ona jest taka smutna?
Bardzo się martwię. Co będzie, jeśli ona już nie będzie mogła chodzić?
„Shun, co ty wygadujesz! Nie możesz tak
myśleć!”- oczywiście! Mój głos sumienia zawsze ma swoje zdanie.
-Ale to może być prawda!- powiedziałem
głośniej niż chciałem. Na szczęście Amanda się nie obudziła.
„Musisz
być silny. Ona liczy, że jej nie zawiedziesz.”
-Tak, wiem, ale to trudniejsze niż
myślałem.
Z powrotem wśliznąłem się do jej pokoju.
Nie spała. Leżała z szeroko otwartymi oczami i wpatrywała się w sufit. Byłem
przekonany, że mnie nie dostrzegła, ale ona zapytała cichym, smutnym głosem:
-Shun, czy tak będzie zawsze?
-To znaczy jak?
Nie rozumiałem o co jej chodzi.
-Zło, inne światy, bitwy… mam już tego
dość.
Więc o to chodzi! Usiadłem na łóżku.
-Kiedyś też mnie o to pytałaś. Nie mamy na
to wpływu. Zawsze już tak będzie.
Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku.
Odwróciłem wzrok. W przeciągu kilku dni z radosnej dziewczyny zmieniła się w
smutną Amandę. Rozumiem ją. Jest wykończona. Potrzebuje odpoczynku.
-Prześpij się trochę.
Już miałem wstać, kiedy znów usłyszałem
cichy szept.
-Shun… ty mnie nie zostawisz?
Złożyłem delikatny pocałunek na jej bladym
policzku i wyszedłem.
0 komentarzy:
Prześlij komentarz