Rozdział II- Keith i Gus

Była w podziemiach. Wokół niej dogasające pochodnie tworzyły krąg. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i… śmierci. Kilka kroków przed nią stał człowiek bez twarzy. W mgnieniu oka pokonał dzielącą ich odległość i zaczął ją dusić. Ostatkiem sił wyrwała mu się i pobiegła w nieznanym kierunku. Dogonił ją i złapał tak mocno, że jego paznokcie wbijały się w skórę dziewczyny aż po kości.

-Puszczaj mnie! Zostaw!

-Amanda! Słyszysz mnie?- Bestia zaczęła nią potrząsać. Bezskutecznie próbowała się uwolnić ze stalowego uścisku.

Otworzyła oczy. Nad nią stał Shun.

-Och… To tylko zły sen- opadła na poduszkę.

-Sen? A co dokładnie ci się przyśniło?- spytał przysiadając obok.

Amanda lekko przymknęła oczy i wrażenia sprzed chwili powróciły. Usta wygięły się w grymasie strachu.

-Byłam w ogromnej pieczarze pod ziemią. Przede mną stał człowiek bez twarzy. Zaczął mnie dusić, więc uciekłam. Ale mnie złapał. I on tak mocno… Shun, on chciał mnie zabić!

-Jest źle. Bardzo źle. On rośnie w siłę- powiedział zaniepokojony.

-Amerach?- spytała. Nigdy nie widziała u niego strachu. Zawsze starannie skrywał swoje emocje, ale teraz…

-Shun, boję się. Powiedz, że to sen- chciała to usłyszeć. Tak bardzo chciała, żeby powiedział, że to tylko sen. Że za chwilę się obudzi i wszystko będzie dobrze.

-Niestety nie. Trzeba będzie mu stawić czoła.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Shun wstał i poszedł otworzyć.

-Runo!- Amanda radośnie rzuciła się przyjaciółce na szyję.

-Cześć! Mogę ci kogoś przedstawić? To jest Keith i Gus. A to Amanda i Shun.

-Hej, miło mi was poznać- uśmiechnęła się. Zaczęli prowadzić ożywioną rozmowę. Chcieli nadrobić ten miesiąc, kiedy Amanda poznała Shuna. Później nie było czasu żeby spotkać się z przyjaciółką.

Tylko Shun milczał.