Rozdział XVIII - Coś nowego

-Mamo! Tato! Wróciłam!- już od progu Amanda zaczęła oznajmiać swoje przybycie.

-Amanda!

-Cześć, mamo. Gdzie tata? Chcę z wami porozmawiać- od razu przeszła do rzeczy.

-Tu jestem. Cześć, Am.

-Lepiej usiądźcie- wzięła głębszy oddech- chcę się wyprowadzić.

-Słucham? I mówisz nam to tak po prostu?

-Tak, tak, dobrze słyszycie- zrobiła niepewną minę. Nie wiedziała, czy rodzice się zgodzą, ale z drugiej strony już tyle czasu przebywa poza domem z chłopakiem, którego jej rodzice widzieli może raz w życiu, że powinni się zgodzić, prawda?

-I z kim chcesz zamieszkać?

-Z Shunem- chciała zamieszkać właśnie z nim. To z nim czuje się najbezpieczniej, bo wie, że poświęci nawet swoje życie, by jej włos z głowy nie spadł.

-Z.. Shunem, tak?

-Tak. Zamieszkamy obok Runo, Keitha i Gusa- zrobiła pauzę, po czym kontynuowała:- Zgadzacie się?

-Nie wiem. To ciężka decyzja. Musimy to przemyśleć. Myślę, że odpowiemy na to pytanie jutro. A teraz do stołu, obiad gotowy!

Dziewczyna lekko się zdziwiła, że mama nie pyta, skąd mają pieniądze na kupienie domu, ale posłusznie usiadła za stołem.

Po obiedzie pograli w jakieś gry, porozmawiali, a potem poszli spać. Nazajutrz mama powiedziała:

-Dużo z tatą o tym myśleliśmy. Sądzimy, że wiele przeszłaś, jesteś coraz starsza i zasługujesz na to, by móc się wyprowadzić.

-Dziękuję, mamo! Shun, idziemy się pakować. Dziś wieczorem wyjeżdżamy.

-To ty wiedziałaś, że się zgodzę?
-No tak- nie chciała mówić, że podsłuchała ich rozmowę w nocy, kiedy nie mogła zasnąć.

-…

Po tym Amanda uznała, że może iść. Wieczorem pożegnała się rodzicami, składając obietnicę, że będzie często ich odwiedzać, mama ucałowała ich w czoło, tata przytulił córkę i poklepał po plecach Shuna, i dopiero po tym mogli jechać. Jechać do nowego domu. Zacząć nowy rozdział w swoim życiu.

*

-No to jesteśmy- powiedział Shun, kładąc walizki na podłodze.

-Jak tu pięknie!

-Być może, ale w tych ciemnościach nic nie widać. Jutro obejrzymy dom, teraz chodźmy spać. Na pewno jesteś zmęczona- na dobranoc pocałował ją w policzek- śpij dobrze.

Odpowiedziała mu uśmiechem i zniknęła w swoim pokoju. Nie miał jeszcze mebli, podobnie jak reszta domu. Rozłożyła materac, wzięła poduszkę i koc, po czym położyła się i zamknęła oczy.

Obudziła się wcześnie rano. Przez wielkie okno w pokoju wpadały oślepiające promienie słońca. Otworzyła okno i wyszła na balkon. Był piękny, listopadowy poranek. Mimo, iż było chłodno, Amanda nie przejmowała się tym. Postanowiła przejść się po ogrodzie. Po cichu wyszła z pokoju i zajrzała do Shuna. Biedny chłopak. Wreszcie może odpocząć. Cicho ubrała się i wymknęła z domu.

Mogła w końcu zobaczyć wszystko w pełnej okazałości. Odkrywała coraz to nowe zakątki, zawsze witając je z radością, która u niej była naturalna. W końcu po obejściu wielkiego ogrodu postanowiła wrócić do domu. Trzeba zrobić śniadanie.

Wchodząc przez boczne drzwi zauważyła Shuna.

-Hej!- nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo Shun złożył na jej ustach pocałunek.

-Cześć- uśmiechnął się- jak spało się w nowym miejscu?

-Świetnie. A teraz, jeśli pozwolisz, zabiorę się za przygotowywanie śniadania/ Dziś będzie ciężki dzień.

-Znów walka ze złem?- spróbował zażartować, ale dziewczyna nie podzielała jego humoru i zmierzyła go wzrokiem.

-Nie żartuj. Zło zostało pokonane. Dziś czeka cię ustawianie mebli.

-Przepraszam, nie denerwuj się.

-Dobrze, dobrze- w pośpiechu zaczęła wyrzucać z koszyka przygotowanego przez mamę ostatnie jedzenie.

"Trzeba pójść do sklepu. Wyślę Shuna."

-Możesz iść do sklepu? W koszyku i lodówce świeci pustkami.

-Yhm... dobrze. A co za to dostanę?

-Satysfakcję- odcięła się.

Spojrzał na nią.

-Ok, buziaka- poddała się. W czasie ostatniego tygodnia, kiedy leczył rany, zdążyła poznać, że zakochany Shun czasami zachowuje się jak dziecko.

-To idę!

I tyle go widziała.

Szedł teraz wąską uliczką. Nagle zza rogu ktoś wpadł na niego z impetem. Nieznajoma osoba syknęła:

-Jak chodzisz, łamago!

-Runo?

-Shun? Co ty tu robisz?- zapytała podnosząc się i otrzepując ubranie.

-Mieszkam.

-A więc już się przeprowadziliście? Świetnie! Wpadnę do was dzisiaj.

-Niech ci będzie. Pa!

"I jak ja mam to wszystko kupić? Połowę dnia mi to zajmie"- pomyślał, dając listę zakupów sprzedawczyni. Zauważył, że ktoś mu się przygląda. Kątem oka dostrzegł dziewczynę. Podeszła do niego.

-Hej, jestem Side, a ty? Chyba jesteś nowy, bo nigdy nie widziałam cię tu wcześniej.

-Jestem Shun. Przeprowadziłem się tu wczoraj.

-Może kiedyś wyskoczymy do kina albo gdzieś?

-Nie wiem. Może.

Szybko zapłacił i wyszedł.

-Zaczekaj!- usłyszał wołanie. Przystanął.

-Mieszkasz sam?

-Nie. Mieszkam z moją dziewczyną- uśmiechnął się w duchu. Jak miło to brzmi.

-Z dziewczyną?- nie takiej odpowiedzi się spodziewała, ale szybko się opanowała i powiedziała:- no tak, można się było tego spodziewać. Lecę, pa!

-Cześć- sucho odpowiedział jej Shun.

*

Jestem! Tu są zakupy, a teraz nagroda!- zawołał od progu. Gdy zobaczył Runo siedzącą na kanapie w salonie speszył się, ale coś innego przykuło jego wzrok.

-Amanda!- krzyknął, gdy obejrzał wszystkie pokoje- czemu zabrałaś się do ustawiania mebli beze mnie?

Przewróciła oczami.

-Spokojnie- powiedziała, trzymając tacę z ciastkami- mam magię. To było łątwe.

-No dobrze, ale następnym razem poproś mnie.

-Tak zrobię. A teraz chodź do salonu.

Gdy wszyscy usiedli, Runo powiedziała:

-A teraz opowiedzcie mi wszystko od tego momentu, w którym wyjechałam.

***

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału. 80% to dialogi. Wiem, że ten rozdział można by rozbudować na jeszcze 10 stron, ale nie udało mi się to, może kiedyś wezmę się za to i wszystko poprawię jeszcze raz. Przepraszam za tak długą nieobecność. Jeśli będę mieć możliwość, jutro wstawię nowy rozdział.