Rozdział XXX - Trudny czas pożegnań

Mgła. Jasność. Śmiech.

-Gdzie ja jestem?

-W Królestwie Dobra.

-Amanda? Ty też tu jesteś?

-Oczywiście. Otwórz oczy, nic ci nie grozi.

Posłusznie wykonał polecenie. Na początku oślepiła go jasność, ale z czasem przyzwyczaił się.

-A Amis?

-Jestem tu, Shun.

-Dlaczego nas tutaj zabrałaś?

-Takie było polecenie. Wypijcie to.

Ciemność. Gorąco. Shun czuł, że się dusi. Nie mógł otworzyć oczu. Spada… Upadł. Znajdował się w wielkiej sali. Na końcu stał tron.

-Witam, Shun.

-Mistrz?

-Tak, to ja. Nie spodziewałeś się mnie, prawda?

-Prawdę mówiąc nie, Panie.

- Mam nadzieję, że zło nie będzie wam zagrażać. Nadszedł już ten czas.

-Jaki czas?

-Czas, żeby się pożegnać. To już koniec, Shun. Moja misja dobiegła końca.

-Ale Panie…

-Nie przerywaj. Teraz ty jesteś najsilniejszym wojownikiem na Ziemi. Powierzam ci swoją moc. Uklęknij.

-Nie! Proszę, nie!

-Shun, nie utrudniaj mi tego. Tyle lat służyłem dobru, więc teraz czas żeby ktoś inny przejął tę moc, a ja... ja idę na emeryturę. Uklęknij- powtórzył.

Ukląkł. Poczuł w sobie gorąco, potem zimno.

-Żegnam Shun. Mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy.

-Mistrzu, nie odchodź!

Ciemnośc. Gorąco. Czuje, że znów się dusi. Otworzył oczy.

*

Ciemność. Gorąco. Czuje, że się dusi. Spada... Upadła. Wielka sala.

-Gdzie ja jestem?

-Witaj, Amando.

Szybko uklękła i pochyliła głowę.

-Wstań.

-Dlaczego mnie wezwałeś, Panie?

-Amando, jesteś wielką wojowniczką. Długo służę dobru, ale zawsze jest ten czas, kiedy trzeba odejść w cień. Ty i Shun tworzycie parę najlepszych wojowników. Oby tak dalej. Dobro zawsze będzie płynąć w twoich żyłach. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Żegnaj.

Ciemność. Gorąco. Czuje, że się dusi. Otworzyła oczy.

*

-Amanda?

-Shun! Widziałam Mistrza! On... odszedł.

Przytulił ją.

-Sam ci mówił, że to ten czas.

-Będzie mi go brakowało.

-Mi też.