Rozdział XXXII - Choroba

Gorąco. Dziewczyna zrywa się z łóżka, ale zaraz potem opada. Nie ma sił. Ponownie zamyka oczy.

Gdy się budzi widzi nad sobą rozmazaną postać.

-Kto?- pyta półgłosem.

-To ja.

-Shun…

-Ciii… Musisz leżeć. Widzę, że jesteś chora.

-Co? Ja chora?

-Tak, tak, ty. Nigdzie się nie ruszaj, zadzwonię po lekarza.

Później…

-No cóż, Amando, widzę tu zapalenie płuc.. Wypiszę leki. Proszę leżeć w łóżku przez co najmniej tydzień. Gdyby pojawiły się komplikacje proszę do mnie zadzwonić. Zapalenie płuc bywa bardzo groźne.

-Dziękuję panie doktorze.

Po wyjściu lekarza Shun usiadł na łóżku dziewczyny. Odgarnął jej jasne włosy z twarzy i popatrzył prosto w błękitne oczy.

„Wyrażają tylko ból i cierpienie”.

Wstał. Nie mógł znieść tego widoku. A co jeśli ona umrze? Jedyna osoba, na której mu zależy opuści go? 

"Nie!"- szybko odgonił te myśli. Jak burza wpadł do apteki. Jego czarne włosy były w nieładzie, a on dyszał ze zmęczenia. Podał aptekarce receptę. Za chwilę znów biegł, żeby jak najszybciej być przy niej. Nie chciał zostawiać jej samej. 

-Już jestem!- krzyknął. Wszedł do pokoju. Na łóżku siedział nie kto inny jak...

-Amis? A co ty tu robisz?

-Witaj, Shun. Przyszłam odwiedzić Amandę.

-Przyniosłęm leki.

Drryń!

Kto znowu?!- pomyślał ze złością.

-Cześć Shun, drętwiaku!

"O, nie!"

Zza nich wyłoniła się Runo.

-Mam nadzieję, że nie obrazicie się, że przyprowadziłam tu tych dwóch- wskazał na Gusa i Keitha.

-Nie, oczywiście- powiedział, cedząc każdy wyraz.

Weszli do pokoju Amandy. Anioł słysząc kroki, szybko znikł. Nie mógł pokazać się zwykłym śmiertelnikom.

-Cześć!

-Runo! Jak miło cię widzieć!

-Siema, Am!

-Cześć Gus, cześć Keith!

Resztę dnia spędzili przy wesołych rozmowach. Ale był ktoś, kto stał na uboczu, w cieniu, z dala od innych. Shun. Myślał, że ten dzień spędzi z Amandą. Nieważne, że jest chora. Chciał być tylko z nią. Popatrzył na dziewczynę. Wyglądała na szczęśliwą.

"Tak, na pewno jest szczęśliwa."