Rozdział XLI - Przyszłość czy pułapka?

Wpadła w jakiś otwór. Upadła na zimną podłogę.

„Gdzie ja jestem?”

-Och, Amando! Nareszcie cię znalazłem. Dlaczego leżysz na podłodze?

To był Shun! Tylko trochę doroślejszy.

-Obciąłeś włosy?

-Dlaczego pytasz? Od kilku lat mam taką fryzurę. Na pewno ci się nic nie stało?

Teraz dopiero zauważyła, jak wygląda. Zmieniła fryzurę na krótką. Zamiast dżinsów miała sukienkę w kolorze dojrzałej śliwki.

„Mój ulubiony kolor. Mam gust!”- pomyślała z uśmiechem.

-Chodź, zaprowadzę cię do pokoju.

-A ty jak zwykle troskliwy.

-Oczywiście. Martwię się o ciebie.

Nagle przemknęło jej coś przez głowę.

-Shun, który mamy rok?

-Dlaczego pytasz? Przecież wiesz, że jest rok 2022.

-2022?

„Przesunęłam się w czasie o 12 lat! Czyli teraz mam 28!”

Zauważyła obrączkę.

-Mam męża?

-Czy naprawdę ci się nic nie stało? Oczywiście, że masz. Przecież ja nim jestem.

-Ach, oczywiście!- skoro jakoś się tu znalazła, to musiała przetrwać- trochę mi się kręci w głowie.

-Połóż się- powiedział i wyszedł.

„2022? Jak ja się tu znalazłam? Amis! Tylko ona zna odpowiedź!”

-Amis?- zapytała cicho- Amis!- powtórzyła ze strachem. Nic.

„O, nie! Jeśli jej nie ma, to…”

Usłyszała śmiech. Diaboliczny śmiech.

-Witaj Amando.

-Kim jesteś!?

-Jestem tylko przyjaciele. Nie bój się!

-Nie wierzę ci! Gdzie Amis?

-Amis tu nie ma, jestem tylko ja!

W czerwonych płomieniach pojawił się on. Wielkie, wyłupiaste oczy odznaczały się na czarnej twarzy.

-Dziwny stwór z ciebie- pomimo strachu Amanda ośmieliła się wtrącić uwagę. Ten tylko się uśmiechnął, jeżeli dziwny grymas można nazwać uśmiechem.

-Dziwny, ale groźny. Teraz poczujesz moją moc!

Teraz zrozumiała powagę sytuacji. Wpadła w pułapkę!

Spróbowała zaklęcia. Nic. Jeszcze raz. Także nic.

-Co się stało z moją mocą?

-Nikt i nic ci nie pomoże! Tu ja jestem panem.

Zerwała się i co tchu pobiegła przed siebie. Z impetem wpadła na coś. 

-Zawsze cię znajdę. To mój świat.

-Nie!- krzyknęła i znów uciekła. Bez skutku.

-Dlaczego uciekasz? Ja nie zrobię ci nic złego.

-Nie wierzę ci!

Stwór popchnął ją. Upadła na ziemię, zalewając się łzami.

-Shun? Dlaczego cię nie ma?

"Jestem. Zawsze jestem przy tobie".

-Razem mamy większa moc!- zawołała i kopnęła go. Ten, niczego nieświadomy, potoczył się w kąt. Amanda wykorzystała to i pobiegła dalej, ale i tym razem ją dopadł. 

-Na razie ci się udało. Nie licz, że następnym razem będzie tak łatwo.