Rozdział XLII - Kolejny wróg

Obudziła się zlana potem. Na ręce zauważyła ranę.

-Shun!!!

Szybko przybiegł.

-Co się stało? Jak ty wyglądasz!

Podbiegł do dziewczyny i przytulił ją. Ta, szlochając, opowiedziała mu wszystko.

-Hmm… dziwne. Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Ale z tego co wiem, nikt nie może zablokować twojej mocy. Strach musiał cię sparaliżować. Muszę cię nauczyć kontrolować to.

-To kiedy zaczynamy?

-Jak najszybciej, ale… Amanda! Co ci jest?

Rana zakażona przez zło sprowadza cierpienia i ból. Shun próbował złagodzić to, na próżno. Przez łzy wykrzyknął:

-Amis!!!

-Jestem tu, Shun-powiedziała zbolałym głosem.

-Co ci się stało?

-Anioły czują to samo, co ich podopieczni. Powoli umieram...

-Nie! Musi istnieć jakiś inny sposób, żeby go pokonać!

-Jest za silny. Przepraszam, Shun. Amanda umrze.

-Nie!- krzyknął i wybiegł z domu. Ukrył się w ogrodzie. Płakał. Najważniejsza osoba w jego życiu może go opuścić w każdej chwili.

-Nie, nie…- powtarzał.

Zaczął padać rzęsisty deszcz. Na jego twarzy łzy zmieszały się z deszczem. Skulił się w sobie.