Rozdział XLIX - "Proszę, nie odbieraj mi go!"

Leżał na ziemi w kałuży krwi.

-Shun!- uklękła ze łzami w oczach.

Podniosła go. Otworzyła portal i zaniosła go do domu. Położyła na łóżku. Biała pościel od razu zmieniła kolor na ciemnoczerwony.

-Nie zostawiaj mnie! Amis? Jesteś?

-Jestem zawsze tam, gdzie ty.

-Czy on będzie żył?

-Obawiam się, że nie…

-Nie możesz nic zrobić?

Anioł pokręcił przecząco głową.

Wtem Amanda zobaczyła białą, zakapturzoną postać. Domyśliła się, kto to jest.

-Proszę, nie odbieraj mi go!- rzekła błagalnym głosem.

Istota spojrzała na dziewczynę i na jej zapuchniętą od płaczu twarz swoimi zimnymi oczami.

-Jego czas już nadszedł- powiedziała cichym, oschłym głosem.

-Proszę, proszę! On jest dla mnie wszystkim! Amis, pomóż!

-Anioł?

-Tak, jestem aniołem.

-Czyli jesteś dobrym człowiekiem. Według Prawa masz prawo do dwóch życzeń w swoim życiu.

-Moim pierwszym życzeniem jest zostawienie Shuna przy życiu.

-Twoje życzenie właśnie się spełniło- dobiegł do jej uszu słabnący głos.

-Shun! Żyjesz!
-Amanda! Bałem się, że cię nigdy więcej nie zobaczę!

Para mocno się przytuliła.

-Dziękuję Amis.

-Przecież ja nic nie zrobiłam!

-Zrobiłaś. Jesteś najlepszym aniołem!