Rozdział LXIII - Smak śmierci (kraina umarłych)

-Gdzie my jesteśmy, Shun?

-Chyba… umarliśmy.

-Umarliśmy!? Jak to? To wtedy gdzie jesteśmy?- rozpaczliwie rozglądała się wokół szukając odpowiedzi.

-Nie wiem.

-Shun, popatrz! Tam są jacyś ludzie!- szybko podbiegła do jednego. Był blady i miał podkrążone oczy. Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.

-Przepraszam, gdzie my jesteśmy?

Cisza.

-Słyszy mnie pan? Gdzie jesteśmy!?- powtórzyła pytanie.

Cisza. Nagle zdała sobie z prawdy z bolesnej prawdy.

-Shun, oni… oni nie żyją!

Nagle jak na zawołanie wszyscy zaczęli iść w jednym kierunku.

-Gdzie oni idą?

-Zobaczymy. Chodźmy za nimi.

Szli prawie godzinę. Obok nich nie było nic. Żadnych kolorowych krajobrazów. Tylko pustka. Otaczało ich nic pełne wszystkiego. Zatrzymali się. Stali przed budką. W środku siedział człowiek. Wyglądał inaczej niż inni.

„On chyba jest żywy”- pomyślała.

Wolno przesuwali się do budki, aż nadeszła ich kolej.

-Stop! Nie możecie wejść!

-Dlaczego?

-Ktoś z żywych próbuje was uratować. Musicie zaczekać tam- wskazał ręką kilka rozwalających się domów. Posłusznie się tam udali.

-I my mamy mieszkać w takim… czymś?- Amanda od początku nie znosiła tego miejsca. Jej entuzjazm szybko zgasł, choć to zdarzało się rzadko. Domki były w opłakanym stanie. Odpadająca farba, kurz, rozwalające się meble, powybijane szyby w oknach…

-Nie wiem kto by mógł go szukać- Shun najwyraźniej mówił sam do siebie, ale Amanda postanowiła wycisnąć z niego tę informację.
-Ale kto i czego?
-Deval mówił mi kiedyś, że istnieje pierścień Życia. Potrafi on ożywić każdego zmarłego, jeśli jeszcze nie przekroczył bramy. 
-Pierścień Życia? Dziwna nazwa.
-Może i dziwna, ale pierścień ma wielką moc. 
-No to nie pozostaje nam nic innego jak czekać.