Rozdział LXVI - Odległa podróż

-Znalazłem!- w całym domu słychać było szczęśliwy krzyk czarnowłosego- Amanda!

-Tak Shun?

-Znalazłem rozwiązanie! Wiem, jak przedostać się do Aprogazze!

-Gdzie?

-Aprogazze. Jest to jedne, jedyne miasto w tamtym świecie. Innych miejsc nie ma.

-Aprogazze- powiedziała powoli, starannie wymawiając każde słowo –podoba mi się ta nazwa. Jak się tam dostaniemy?

-Aprogazze jest oddalone o biliony lat świetlnych, ale my dostaniemy się dzięki temu medalionowi- pokazał dziewczynie dziwny wisior z zielonym kamieniem.

-Szmaragd?

-Nie. Ten kamień pochodzi z tamtego świata.

-Mówiłeś coś o istotach ze światła.

-Tak, tu jest szkic.

-Nic nie widzę.

-Bo to światło. Wyróżniamy tylko oczy.

-To na co czekamy? Wyruszmy w drogę zanim te typki znów przyjdą.

-Już. Za chwilkę. Tylko muszę przeczytać instrukcję używania medalionu. Już wiem!

Położył łańcuszek na ziemi. Otoczyła ich zielona mgiełka. Amanda zamknęła oczy. Gdy je otworzyła znajdowała się w cichym mieście. Była piękna, gwiaździsta noc.

-To jest…

-Aprogazze. Witajcie w naszym świecie, ludzie.

Przed sobą zobaczyła wijące się światło. Przestraszyła się.

-Nie bój się. Jestem Faliana, a wy?

-Jestem Amanda, a to Shun.

-Miło mi was poznać. Dostaliście się tu za pomocą medalionu, prawda?

-Tak. Mam jedno pytanie: to miasto zamieszkują istoty takie jak ty, które umieją mówić. To dlaczego jest tu tak cicho?

-Nie odzywamy się bez powodu. Cenimy sobie ciszę i spokój.

-Jak tu pięknie. I tak cicho! Uwielbiam to miejsce! Shun, może tu zostaniemy?

-A Runo, Gus… i Keith?- ostatnie imię wymówił z nieukrywaną niechęcią.

-Ach, zapomniałam!

-Jest was więcej?

-Tak, tylko teraz śpią. Posiadamy cechy ludzkie. Tak jak wy potrzebujemy czasu na zregenerowanie sił.

-My chyba też pójdziemy spać- powiedziała i ziewnęła szeroko ukazując białe zęby.

-Zatrzymacie się w jednym z domów. Zaprowadzę was.

Znajdowali się w ogromnej willi. Amanda weszła do pierwszego lepszego pokoju i od razu zasnęła przy cichym akompaniamencie świerszczy.