Rozdział LXXIII - "A miała być niespodzianka..."

-No nareszcie! Zaczynałem się denerwować!

-Spokojnie. Przecież żyję.

Zjedli obiad.

-Idę na spacer. Idziesz ze mną?

-Nie, dziś raczej nie. Przyjdziesz za dwie godziny, dobrze? I uważaj na siebie.

-Jasne.

Szła wolno. Uwielbiała takie spacery. Mogła mieszkać pod gołym niebem. Żyła w przyjaźni z przyrodą.

-Ty znów sama?- usłyszała głos za sobą.

-Cześć, Klaus. Miło cię widzieć.

-To już Shun nie zaszczyci cię swoją obecnością?

„Ten jego sposób wyrażania się… jest słodki.”

-Niestety nie. Od kilku dni zachowuje się dziwnie.

-To znaczy jak?

-Tak jak dawniej. Znów te tajemnice. Nie lubię tego.

-Nie? Więc nie mogę cię okłamywać. Podobasz mi się. I to bardzo.

Pocałował ją. Zaskoczony dziewczyna oddała pocałunek.

Nie wiedzieli, że mieli obserwatora. Nie wiedzieli, że to był chłopak.

„A miała być niespodzianka”- pomyślał, ścierając łzę.