Rozdział LXXVI - Pomocy!

Obudziła się. Poczuła ciepły oddech na swojej szyi. Obok leżał Shun. Popatrzyła na niego. Wyglądał słodko, kiedy spał. Pocałowała go w policzek i wstała. Rozsunęła zasłony pozwalając słońcu na ogrzanie jej twarzy.

-Zapowiada się piękny dzień- powiedziała cicho.

Ktoś objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Obróciła się. Jego twarz była oddalona o kilka centymetrów. Nie chciała psuć takiego momentu niepotrzebnymi słowami. Oparła głowę o jego tors. Shun delikatnie ujął jej twarz i pocałował.

-Kocham cię…

-Cii… Nic nie mów.

Uwielbiam patrzeć jak milczysz. Uwielbiam patrzeć jak mówisz. Uwielbiam patrzeć jak się śmiejesz. Uwielbiam…

                                                                        *

-Wychodzę, Shun.

-Mogę iść z tobą?

-Lepiej nie. Chcę wszystko przemyśleć, to za dużo jak na raz.

Wyszła. Słońce świeciło prosto w oczy.

Tak, jakby witało ją wesoło swoimi ciepłymi ramionami i przygarniało ją do siebie. Zauważyła jakąś sylwetkę. Potem już nic nie pamiętała. Zapadła ciemność.

                                                           *

-Hej, obudź się- nad sobą usłyszała delikatny głos. Kilka kosmyków jego włosów połaskotało ją w policzek. Wiedziała już kto to.

-Klaus! Dlaczego to zrobiłeś?

Dlaczego więzisz mnie wbrew woli? Czy ty też jesteś takim potworem jak poprzedni?

-Mówiłem już. Shun nie zasługuje na taką perłę.

W przeciwieństwie do poprzednich porywaczy Klaus miał serce. Zaprowadził ją do normalnego pokoju i pozostawił samą.

Usiadła w rogu pokoju i ukryła twarz w dłoniach.