Rozdział LXXVIII - Amnezja

Obudziła ją burza. Podeszła do okna. Błyskawice co chwila przecinały niebo. Wyładowania elektryczne odbijały się w jej oczach. Zachwycona tym widokiem stała jak zahipnotyzowana. W końcu położyła się z powrotem do łóżka. Rano trochę zaniepokojona przeszukiwała pokoje.

-Shun, gdzie jesteś?

Znalazła go dopiero w kuchni.

-Kim jesteś?- zapytał.

-Shun, to ja, Amanda!

-Kim jest Shun?

-To ty!

-Nic nie pamiętam!

Powoli odwróciła się i pobiegła na dwór. Dobiegła do domu. Z impetem wpadła do środka.

-Co mu zrobiłeś?!- krzyknęła.

-Ale co ja miałem zrobić i komu?- Klaus był zaskoczony jej wizytą.

-Nie udawaj! Co mu dałeś? Prochy?

-Jakie prochy? I komu?

-Shunowi, idioto!

-Nie... nie przypominam sobie. To nie ja.

-Dlaczego zawsze coś musi stanąć nam na drodze- Amanda zrezygnowana upadła na podłogę.

-Nie płacz- Klaus ukląkł obok niej i pogłaskał po włosach.

-Ale zawsze tak jest! Kiedy już czuję, że będzie dobrze, to wtedy dzieje się coś nie po mojej myśli!

-Na pewno tak nie jest.

-Dzięki Klaus. Teraz muszę iść. Do zobaczenia.

Wróciła do domu. Shun nadal siedział w tym samym miejscu.

-Nadal nic nie pamiętasz?- spytała cicho.

-Nic.

-Dobrze, więc zacznijmy od początku. Jesteś Shun Kazami, a ja Amanda Asakura i jestem twoją dziewczyną.

-To ja mam taką ładną dziewczynę?

-I jesteś najlepszym Wojownikiem we wszechświecie.

-Wojownicy to ci, którzy ratują świat, tak? I ja jestem jednym z nich?

-Jest tylko dwójka. Ja i ty. Przypomnisz sobie to w walce.

-Ja mam z tobą walczyć?

-Tak.

-Nie biję się z dziewczynami.

-Zaczynamy!- i zaatakowała Shuna. Chłopak zablokował jej cios i wykrzywił rękę, ale zaraz ją puścił.

-Przepraszam.

-Wszystko dobrze, Shun! Przypomniałeś sobie jak się walczy! Teraz trochę teorii. Twoja mama umarła, gdy miałeś cztery lata. Od tamtego czasu zacząłeś służyć Dobru. Od roku walczymy razem. Pamiętasz?

-Nie, nadal nie. Ale spodobała mi się walka! Możemy jeszcze raz?

-Dobrze-popchnęła go. Czarnowłosy zaskoczony atakiem nie zdążył go odeprzeć i uderzył głową w szafę.

-Nic ci nie jest?

-Moja głowa… Dlaczego mnie uderzyłaś, Am?

-Shun, pamiętasz wszystko!

-No oczywiście, jakbym mógł nie pamiętać? Wczoraj podczas burzy też się uderzyłem w głowę i straciłem przytomność.

-To pewnie od tego. Cieszę się, że wróciłeś, Shun.