Rozdział LXXIX - Tam, gdzie słońce nigdy nie zachodzi

Promień słońca obudził ją z głębokiego snu. Rozejrzała się wokoło.

„A więc to nadal trwa.”- pomyślała ze smutkiem.

„Tęsknię za Runo, Keithem i Gusem. Chcę już wrócić do domu, ale wiem, że to nie ten czas. Wytrzymam.”

Przeciągnęła się.

„Na Ziemi jest początek wiosny. Tam czas biegnie szybciej niż tu.”

Ubrała się i poszła na śniadanie. Potem razem z nim poszła do Klausa. Było jej żal, że siedzi sam, i że tak go potraktowali.

-Cześć, Klaus.

-Amanda? Ss.. Shun? Co wy tu…?

-Przyszliśmy, znaczy przyszłam cię przeprosić. Nie powinnam tak krzyczeć. Przepraszam.

-Nie musisz. A z Shunem wszystko dobrze?

-A co miałoby być ze mną nie tak?!

-Ach... nic. Wejdźcie.

Po wyjściu na zegarku była godzina 19. Amanda poczuła, że coś jest nie tak.

-Spójrzcie! Jesteśmy tu tak długo, a dziś słońce nie poruszyło się ani trochę!

-Masz rację. Pójdziemy spytać się Toiko dlaczego tak jest.

-Kim jest Toiko?

-Fizyk. Chodźcie!

*

-Tak, też to zauważyłem Klaus. To zjawisko nie zdarza się często. Trzeba zbudować zderzacz hadronów.
-Zderzacz hadronów? Co to jest?
-Mówiąc najprościej to urządzenie, które przesunie słońce.
-Ile potrzeba na zbudowanie go?
-Jeśli będę pracował sam, to cztery tygodnie.
-Pomożemy ci! 

Klaus nic nie odpowiedział, tylko popatrzył na słońce, cicho westchnął i wyszedł na zewnątrz. Za chwilę dołączyła do niego dziewczyna.
-Coś się stało?
-Widziałem już to. To był taki dzień, jak dziś. Byłem mały. Przez przypadek trafiłem tutaj. Słońce też nie zachodziło. Po prostu… przywołuje wspomnienia i przekazuje mi jak bardzo jestem wdzięczny tym istotom.
Jego głos niebezpiecznie się zachwiał. Amanda objęła przyjaciela.
-Nie bądź smutny, Klaus. Przecież nie masz do tego powodu.
-Tak, masz rację. Wracajmy.