Rozdział LXXXI - Odetchnij!

Od kilku godzin nie mogła zasnąć. Wstała i podeszła do okna, otwierając je. Chłodny powiew wdarł się do pokoju. Ale ona nadal niespokojnie oddychała.

-Duszno! Nie mogę oddy…- upadła na podłogę.

W takim stanie znalazł ją Shun. Zaniepokojony, że dziewczyna nie zjawiła się rano z uśmiechem w jego pokoju, postanowił ją poszukać. Teraz klęczał obok niej, lekko trzęsąc jej ramionami.

-Amanda! Wstawaj!
-Shun, nie mogę oddychać!

Ostrożnie podniósł dziewczynę i położył ją na łóżku. Oddychała niespokojnie.

-Zostawiam ją tylko na chwilę- powtarzał sobie, gdy skakał po gałęziach, aby szybciej dostać się do domu Klausa.

-Pomóż mi- wydyszał.

-Co się stało?

-Amanda… ona nie może oddychać… ona się dusi…

-Musimy wezwać Falianę!

Razem z Aprogazzanką wrócili do willi. Amanda łapała powietrze ustami.

Po dokładnym zbadaniu dziewczyny, powiedziała:

-Widzę tu ciężkie schorzenie serca. Za dużo przebywała w tym świecie. Ten świat emanuje polem magnetycznym, które źle na nią działa. Musicie wrócić na Ziemię.

-Nie, Shun! Chcę tu zostać!- spojrzała zbolałym wzrokiem na chłopaka.

-Musimy wrócić. Inaczej umrzesz… Nie pozwolę na to! Jutro już będziemy na Ziemi!

-Nie, Shun- wyszeptała po czym zamknęła oczy.