Rozdział XXXII - Choroba

Gorąco. Dziewczyna zrywa się z łóżka, ale zaraz potem opada. Nie ma sił. Ponownie zamyka oczy.

Gdy się budzi widzi nad sobą rozmazaną postać.

-Kto?- pyta półgłosem.

-To ja.

-Shun…

-Ciii… Musisz leżeć. Widzę, że jesteś chora.

-Co? Ja chora?

-Tak, tak, ty. Nigdzie się nie ruszaj, zadzwonię po lekarza.

Później…

-No cóż, Amando, widzę tu zapalenie płuc.. Wypiszę leki. Proszę leżeć w łóżku przez co najmniej tydzień. Gdyby pojawiły się komplikacje proszę do mnie zadzwonić. Zapalenie płuc bywa bardzo groźne.

-Dziękuję panie doktorze.

Po wyjściu lekarza Shun usiadł na łóżku dziewczyny. Odgarnął jej jasne włosy z twarzy i popatrzył prosto w błękitne oczy.

„Wyrażają tylko ból i cierpienie”.

Wstał. Nie mógł znieść tego widoku. A co jeśli ona umrze? Jedyna osoba, na której mu zależy opuści go? 

"Nie!"- szybko odgonił te myśli. Jak burza wpadł do apteki. Jego czarne włosy były w nieładzie, a on dyszał ze zmęczenia. Podał aptekarce receptę. Za chwilę znów biegł, żeby jak najszybciej być przy niej. Nie chciał zostawiać jej samej. 

-Już jestem!- krzyknął. Wszedł do pokoju. Na łóżku siedział nie kto inny jak...

-Amis? A co ty tu robisz?

-Witaj, Shun. Przyszłam odwiedzić Amandę.

-Przyniosłęm leki.

Drryń!

Kto znowu?!- pomyślał ze złością.

-Cześć Shun, drętwiaku!

"O, nie!"

Zza nich wyłoniła się Runo.

-Mam nadzieję, że nie obrazicie się, że przyprowadziłam tu tych dwóch- wskazał na Gusa i Keitha.

-Nie, oczywiście- powiedział, cedząc każdy wyraz.

Weszli do pokoju Amandy. Anioł słysząc kroki, szybko znikł. Nie mógł pokazać się zwykłym śmiertelnikom.

-Cześć!

-Runo! Jak miło cię widzieć!

-Siema, Am!

-Cześć Gus, cześć Keith!

Resztę dnia spędzili przy wesołych rozmowach. Ale był ktoś, kto stał na uboczu, w cieniu, z dala od innych. Shun. Myślał, że ten dzień spędzi z Amandą. Nieważne, że jest chora. Chciał być tylko z nią. Popatrzył na dziewczynę. Wyglądała na szczęśliwą.

"Tak, na pewno jest szczęśliwa."

Rozdział XXXI - Smutek, nic więcej

Przeteleportowali się do domu. Shun poszedł do swojego pokoju. Nawet nie spojrzał na dziewczynę. Położył się na łóżku.

-„Skoro Mistrza już nie ma, to ja jestem najlepszym wojownikiem. Ach, Mistrz…”- łza popłynęła po jego policzku.

„Czuję w sobie tę moc. Jest wielka.”- i próbując swoich sił utworzył w dachu dziurę. Pełno gwiazd oświetliło łóżko. Największa świeciła prosto na chłopaka. Długi czas patrzył na gwiazdy i myślał. O wszystkim i o niczym. Powoli zamknął oczy zapadając w głęboki sen.

Rozdział XXX - Trudny czas pożegnań

Mgła. Jasność. Śmiech.

-Gdzie ja jestem?

-W Królestwie Dobra.

-Amanda? Ty też tu jesteś?

-Oczywiście. Otwórz oczy, nic ci nie grozi.

Posłusznie wykonał polecenie. Na początku oślepiła go jasność, ale z czasem przyzwyczaił się.

-A Amis?

-Jestem tu, Shun.

-Dlaczego nas tutaj zabrałaś?

-Takie było polecenie. Wypijcie to.

Ciemność. Gorąco. Shun czuł, że się dusi. Nie mógł otworzyć oczu. Spada… Upadł. Znajdował się w wielkiej sali. Na końcu stał tron.

-Witam, Shun.

-Mistrz?

-Tak, to ja. Nie spodziewałeś się mnie, prawda?

-Prawdę mówiąc nie, Panie.

- Mam nadzieję, że zło nie będzie wam zagrażać. Nadszedł już ten czas.

-Jaki czas?

-Czas, żeby się pożegnać. To już koniec, Shun. Moja misja dobiegła końca.

-Ale Panie…

-Nie przerywaj. Teraz ty jesteś najsilniejszym wojownikiem na Ziemi. Powierzam ci swoją moc. Uklęknij.

-Nie! Proszę, nie!

-Shun, nie utrudniaj mi tego. Tyle lat służyłem dobru, więc teraz czas żeby ktoś inny przejął tę moc, a ja... ja idę na emeryturę. Uklęknij- powtórzył.

Ukląkł. Poczuł w sobie gorąco, potem zimno.

-Żegnam Shun. Mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy.

-Mistrzu, nie odchodź!

Ciemnośc. Gorąco. Czuje, że znów się dusi. Otworzył oczy.

*

Ciemność. Gorąco. Czuje, że się dusi. Spada... Upadła. Wielka sala.

-Gdzie ja jestem?

-Witaj, Amando.

Szybko uklękła i pochyliła głowę.

-Wstań.

-Dlaczego mnie wezwałeś, Panie?

-Amando, jesteś wielką wojowniczką. Długo służę dobru, ale zawsze jest ten czas, kiedy trzeba odejść w cień. Ty i Shun tworzycie parę najlepszych wojowników. Oby tak dalej. Dobro zawsze będzie płynąć w twoich żyłach. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Żegnaj.

Ciemność. Gorąco. Czuje, że się dusi. Otworzyła oczy.

*

-Amanda?

-Shun! Widziałam Mistrza! On... odszedł.

Przytulił ją.

-Sam ci mówił, że to ten czas.

-Będzie mi go brakowało.

-Mi też.

Rozdział XXIX - Na ratunek!

„Shun, uratuj mnie”- dobiegło do uszu chłopaka.

-Amanda?

Szybko zerwał się z łóżka. Pobiegł do jej pokoju. Nie ma jej. Ubrał się i wybiegł z domu. Biegł na oślep, ufając intuicji. Ta zaniosła go do opuszczonego domu. Otworzył drzwi.

-Widzę, że mamy niespodziewanego gościa!

-Gdzie ona jest?

-Ale kto? Ach! Chodzi ci o Amandę? Tak, tak, jest gdzieś tutaj. Amanda!

Gdy wyszła z cienia Shun zobaczył jej puste oczy. Wpatrywały się w dal. Nagle zawiał wiatr, który wpadł przez okno. Poruszył jej włosami. Światło księżyca padało przez zabrudzone okna oświetlając jej ciemną twarz. Chłopak zauważył, że… płacze.

-Co jej zrobiłeś?

-Powiedzmy, że zabrałem jej wspomnienia, a może nawet i duszę.

Światło.

-Amis!

-Jestem tu, żeby ci pomóc. To nie jest Keith. To zło go opętało. Nie rób mu nic złego.

-Ale zło jeszcze istnieje?

-Hahaha! A co ty myślałeś! Zła nie da się tak po prostu zniszczyć!

-To co ja mam zrobić?

-Masz tu sztylet. Musisz wbić mu go prosto w serce. Nic mu tym nie zrobisz, jedynie wypędzisz zło z jego ciała. Jeśli nie trafisz, Amanda umrze.

-Co to, to nie! Zmywam się!

Shun szybko pobiegł za nim. Nie było to łatwe zadanie. W końcu Keith się zmęczył. Shun dopadł do niego na skraju lasu. Szybko wbił sztylet.

Udało się- pomyślał z satysfakcją.

Rozdział XXVIII - Wielka zmiana

Nocą wkradł się do ogrodu. Otworzył okno.

„Mam nadzieję, że to te”.

Gdy zobaczył śpiącą dziewczynę, uśmiechnął się. Wziął ją na ręce. Poniósł do starego, rozwalającego się domu.

-Co? Gdzie… gdzie ja jestem? Keith?

-Tak, to ja. Witaj.

-Możesz mnie wypuścić?- a gdy rozbudziła się na dobre zaczęła krzyczeć: -Wypuść mnie, wypuść!

-Spokojnie. Wszystko w swoim czasie. Może się czegoś napijesz?- podał jej szklankę. Amanda uznała, że to sok pomarańczowy i wypiła to. Naraz w jej umyśle powstała pustka. Nie było w nim wspomnień związanych z Shunem, Runo, Gusem. Tylko myśl o Keithie przetrwała.

-Czy teraz chcesz uciekać?

-Nie.

-Bardzo dobrze. Od teraz należysz do mnie! Przebierz się- rzucił w jej stronę ubranie. Wykonała polecenie. Miała na sobie czarne długie kozaki, mini czarną spódniczkę i czarną bluzkę na ramiączkach. Jej piękne włosy Keith związał w ciasnego kitka. Myślał, że zniszczył wspomnienia o Shunie. Ale Amanda zachowała jedno. Z oczu popłynęły jej łzy, rozmazując czarny makijaż.

„Shun, uratuj mnie!”

***

Rozdziały są zdecydowanie za krótkie. Nie chcę ich poprawiać, kiedyś się za to wezmę. Na razie chcę jak najszybciej skończyć ten tom i zająć się drugim, w którym rozdziały są znacznie lepsze. Przede wszystkim jest tam więcej opisów.